Έκρηξη

Πώς μπόρεσα έστω και για μια στιγμή να μιλήσω για τα μάτια σου;
Να αφήσω τον εαυτό μου για ακόμα μια φορά να σε κοιτάζει;

Αγόρι θα 'θελα να μπορούσα να βγω στους δρόμους και να φωνάζω το πόσο σαγαπώ.Να μ' ακούς και εσύ και να χαμογελάς.Να λες ''ευχαριστούμε πολυ'' και να ακούγεται όπως όταν το λες μέσα από το μικρόφωνο στο τέλος κάθε τραγουδιού.Να ακούγεται όπως τότε.

Το βράδυ εκείνο λοιπόν,με φόντο τον βυσσινί τοίχο,σε εκείνη την ξύλινη καρέκλα,με τις μπύρες ολόγυρα και τα μικρά μπαλκόνια δεξιά μου,σε μπέρδεψα,σε έχασα,σε φώναξα τόσο δυνατά που ξαφνικά σε είδα να γινέσαι λαδομπογιά.Να χύνεσαι εδώ και 'κει.Από το κεφάλι σου να στάζουν χρώματα κόκκινα,απο το λαιμό σου τιρκουάζ και τα δάχτυλα σου να γίνονται πινελα.Τα μάτια σου μόνο,ανέκφραστα.Συνιθισμένα,πάντα στραμμένα σε
ένα αλλόκοτο φως που μόνο για 'σένα επιβίωνε.