Κρατάω ένα χέρι,άγνωστο,λευκό,ξεθωριασμένο.Το ακουμπάω απαλά.Φοβάμαι μην ξαφνικά,διαλυθεί μπροστά μου και το χάσω.Με τα δαχτυλά μου το χαιδεύω.Απαλά τα ακροδαχτυλά μου,διαγράφουν μια διαδρομή,ακολουθώντας γαλάζια μονοπάτια.Σκοπός μου να φτάσω στην παλάμη.Με περιμένει ανοικτή,ήρεμη,γεμάτη όνειρα.
Βλέπω το πρόσωπό της στραμένο στο κάθετο δρόμο και το δεξί χέρι της αφημένο με μια όψη νεκρή, πάνω στο αριστερό δικό μου,να μου ανήκει.Η σκέψη της ταξιδεύει.Το αντιλαμβάνομαι από την ανεξήγητη γυαλάδα των ματιών της,καθώς αυτά στέκονται ακίνητα,αφημένα στα φώτα τς πολης.
Θέλω να γυρίσει αργά το κεφάλι της.Τα μάτια της να σκαλώσουν απότομα στα δικά μου.Να μου ψυθιρίσει μικρές άδειες λέξεις,που εγώ δεν θα ακούσω και ύστερα ξαφνικά καθώς η σιωπή θα διαλύεται,θα χύνεται,θα κυλάει στους δρόμους,τα χείλη μου να αγκυστρωθούν στα δικά της.Να μείνουν εκεί ώρες,μήνες,ίσως και χρόνια μέχρι να νιώσω την ανάσα της να λιγοστεύει,να χάνεται,να ζητάει απελπισμένα τη δική μου.
Θέλω λοιπόν να γίνει δική μου,με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και κάθε φορά να πλάθουμε μια σιωπή,όλη δική μας,να την φυλακίζουμε μέσα μας και αυτή εκεί ήρεμη,να διστάζει,να κοκκινίζει,να γελάει ακούγοντας τις σκέψεις μας και ίσως και να κλείνει τα μάτια της,όταν νιώθει εξαντλημένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου