Κάθομαι στο μπαλκόνι,ακούγοντας τους ήχους της πόλης.Απέναντι το χτίσιμο της πολυκατοικίας μας έχει κάνει όλους υστερίκους.Η σκόνη είναι αφόρητη.Ξεχύνεται σε κάθε γωνια και κολλάει πάνω σου.Ευτυχώς φυσάει ένας αέρας δειλος και στο ψυγείο ξετρύπωσα έναν χυμό ανανά.
Κάθομαι και τα βλέπω όλα αυτά,και ακούω τις μουσικές των εργατών ,με ένα χαμόγελο στα χείλη।θα φύγω σήμερα.Για λίγες μέρες θα πάρω τον ξάδελφο μου και θα πάμε στο χωριό να δούμε την γιαγιά.Επιτέλους θα φύγω από την πόλη।Από τους αφόρητους θορύβους της,τους εξαντλητικούς ρυθμούς ζωής της.
Επιτέλους.
Αντίο λοιπόν σε αυτά τα λυπημένα δέντρα.Σε αυτό το δάσος-ήρωα.Στους εργάτες-σκυλιά.Στα λεοφωρεία-κόλαση.Αντίο σε όλους εσάς που τα βλέμματα μας ανταμώσαν στους δρόμους.Εγώ φεύγω τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου