αόρατη σκηνή

η απάντηση στέκει μετέωρη: Γιατί είναι κόκκινα τα μάτια σου;Πήραν το χρώμα των μαλλιών της;

παραμένοντας αναπάντητη,βγάζει τα συμπερασματά της και οδηγείται στην προτροπή: Ας βγάλεις τα μάτια σου λοιπον,με βαραίνουν .

η πράξη πραγματοποιείται μα η ψυχή,το σώμα βαριανασαίνουν: Τα έβγαλες,μα συνέχίζω να σέρνομαι γκρεμισμένη .

μετά απο δυο ώρες δώδεκα λεπτά και τριάντα έξι δευτερόλεπτα,ενώ η σιωπή συνεχίζει να βυθίζεται σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες,καταλαβαίνει όντας ολομόναχη με δυο μάτια κάτω από τον προβολέα πως: Η βραδιά απόψε όλο σκαλώνει .

συνεπώς απευθύνεται στα μέρη που ακόμα παραμένουν μαύρα από τα δικά της μαλλιά,παρά την ξεκάθαρη υπεροχή του κόκκινου στο σώμα του.Ίσως βέβαια απλά να σιγοψυθιρίζει φράσεις θνήτες,να καλοπιάνει την μοίρα,για να εξιλεωθεί: Κάνε κάτι .

οι τίτλοι του τέλους πέφτουν αργά,καπώς βασανιστικά θα έλεγε κανείς,χαράζοντας στον αέρα μικρούς κύκλους,ανορθόδοξους,που ζητούν απελπισμένα να τετραγωνιστούν .