ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

16.8.10

σκοτεινό φως




Ο αέρας λιγοστεύει.Αλλάζει γεωμετρικά σχήματα και ξεχύνεται στους δρόμους.Μπλοκάρει στα στενά,τσουγκράει στα κτήρια,φυλακίζεται σε χέρια ανθρώπων.
Σαν κύκλος κυλάει στο σώμα σου,γίνεται σφαίρα και συ μελανιάζεις.
Αλλάζει χρώματα.Αλλάζει αποχρώσεις।
Σαν κόκκινο,κολλάει στον τοίχο σου,και βυσσινίζει.Σε βλέπω και σενα εκεί,να παραμένεις άχρωμος,μουντός,ουδέτερος.Μόνο στα μάτια σου μια όψη διαφορετική διακρύνω.Μια έντονη γυαλάδα.

Στο γαλάζιο,σφηνώνεται στα σεντόνια σου.Εσύ ξαπλώνεις και αυτό σε καταβροχθίζει.Εισχωρεί μέσα σου. Μια μελωδία ακούγεται από κάπου μακρυά.Την ακούς και εσύ.Το καταλαβαίνω από τις συσπάσεις του σώματος σου.Ακολουθείς τον ρυθμό,καθώς βυθίζεσαι. Το γαλάζιο αυτό λοιπόν,το βλέπω να γίνεται όλο και πιο βαθύ.Βαθύ δωμάτιο.Γίνεται μπλε.Σεντόνια μπλε.
Μα πώς γίνεται όλα τα χρώματα κοντά σου να βαθαίνουν; Όλα δίπλα σου να σκουραίνουν;Να τους κλέβεις το φως,μα εσύ να παραμένεις χλωμός,κενός,άθικτος; Πες μου λοιπόν,τι το κάνεις τόσο φως;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου