περιπλάνηση

Τα κάστρα φωτισμένα, πασαλειμμένα με κιτρινωπά,ασθενικά φώτα.Ένας αέρας χωνόταν στην φούστα μου,βλέμματα καρφώνονταν στους μηρούς μου.Περπατούσα γρήγορα.Με βιασύνη διένυα τους δρόμους,δεν πρόσεχα τα φανάρια που αναβόσβηναν σαν τρελά,τους ανθρώπους που σιχτίριζαν το κάθε τι γύρω τους.Έψαχνα την θάλασσα.Η θάλασσα με έψαχνε ,σαν να ΄μουν το χαμένο όστρακο που ξέβρασε το κύμα στην πόλη.Στάθηκα στην άκρη του πύργου.Με μια αίσθηση ξεγύμνωσης,στάθηκα, αφαιρέθηκα στο τέλος της.Ήταν ήρεμη,γαλήνια και σχετικά καθαρή.Τα σύννεφα βαριά,μαύρα, αποκαΐδια στην παρακμή μιας ολόκληρης γενιάς.Βαστούσαν τον ουρανό τα σύννεφα,όπως εγώ βαστούσα τον πόνο στα χείλη μου,έσερνα την θολωμένη μου φιγούρα στην τελευταία ασφαλτωμένη γη.Μαύροι τύποι,απόγονοι μιας άλλης εποχής με πλησίασαν,μου μιλούσαν αγγλικά σχολιάζοντας την ποίηση.Απαντούσα μονολεκτικά,με απλές φράσεις,κοφτές,σταύρωνα την δύση,πασπάλιζα με σάλια την οδοντοστοιχία μου.Μετά από λίγο βαρέθηκαν και έφυγαν.Έτσι είναι οι άνθρωποι,μιλάνε χωρίς να γνωρίζουν, αποζητάν την προσοχή,τον θαυμασμό σου,στην πρώτη αγνόησή σου,σκάνε και φεύγουν.Άνθρωποι δεκανίκια της θάλασσας.Αθώα αποβράσματα.

Είναι φορές που εμφανίζεσαι δίπλα μου,με τον αληθινό σου εαυτό με αγκαλιάζεις.Ντύνομαι και εγώ τις κρυμμένες εκφράσεις μου και σαν εσένα,αληθινή ξαπλώνω στον ώμο σου.Έχουν περάσει χρόνια,είμαστε λιγάκι ευτυχισμένοι και μόνοι.Κάνεις δεν ασχολείται με τις περίεργες ορέξεις μας,δεν σχολιάζει τις κραυγές μας τις νύχτες.Στον αισχρό έρωτά μας,κανείς δεν παίρνει μέρος,μονάχα στραβοκοιτάγματα στα ρούχα μας αισθανόμαστε και κρυφογελάμε.Ναι έτσι ξεκινάνε και τελειώνουν οι φορές που ο εγωισμός μας έχει καταντήσει ψίχουλα στα χέρια μας.Έτσι τελειώνουν οι φανταστικές μας περιπλανήσεις.

Κάθομαι στα σκαλάκια.Ακούω τα σάλια από τα ζευγάρια πιο πέρα να γλύφουν τα προσωπεία τους.Η θάλασσα είναι μισό βήμα μπροστά μου,σκέφτομαι να αφεθώ.Να ακουμπήσω τα νερά της σκέφτομαι,να λιώσω εκεί σιμά της,να με ρουφήξει στον πάτο της,τα σκοτάδια της να με γεννήσει,να με μεταμορφώσει σε πλάσμα της.Δεν κάνω βήμα,ίσως φοβάμαι,δεν θέλω να χαθώ από την ζωή του ίσως.Γυρνώ. Αντικρίζω μια κοπέλα στην ηλικία μου,μόνη στρίβει τσιγάρο,σκέφτομαι να της ζητήσω ένα,λίγη φωτιά και παρέα,μα κλείνομαι στο μέσα μου.Σαν να ΄μαι ήδη νεκρή, χλομιάζω,την ξεχνώ.Ένας με φόρμες και αθλητικά,καστανός,εύσωμος και παρατημένος κάθεται δίπλα της,κάτι της λέει,το πρόσωπό της με μια έκφραση αηδίας τον βρίζει.Σηκώνομαι και αρχίζω να περπατώ αντίθετα από αυτούς.Δεν έχω όρεξη για να μαι το επόμενό του θύμα,ούτε χρόνο.Ανηφορίζω.Ο ουρανός έτοιμος να χύσει στα κεφάλια μας,τόνους νερού.Διαδρομή δεν υπάρχει,μονάχα μονοπάτια.Με οδηγούν σε μέρη που δεν θέλω να σταθώ,σε πρόσωπα που δεν θέλω να αντικρίσω.

Τον σκέφτομαι να τραντάζει το κεφάλι του,μετανιωμένος,μα και καυλωμένος να την αποζητάει.Διχασμένος από τον έρωτα του και την ζωώδη φύση του,να βλαστημάει την συμπεριφορά μου.Έχω σφραγίσει κάθε ευκαιρία για συνεννόηση μαζί του.΄Εχω παρατήσει κάθε σκέψη για μια ακόμα μέρα πλάι του.

Οι άνθρωποι στον δρόμο λιγοστεύουν,αρπάζονται από αόρατα σχοινιά και αυτοκτονούν στην μέση των πλατειών.Προσπερνώ, περιπλανιέμαι κάτω από τα πόδια τους.Ο αέρας μυρίζει νεκρή σάρκα.Οσφραίνομαι τον θάνατο παντού.

Η ζωή μου ήταν αυτός και αυτός μονάχος του αποκαλέστηκε ο βιαστής μου. Ηθελημένα με ισοπέδωσε.Βρήκε την αχίλλειο φτέρνα μου και με κατέστρεψε.

Θα μαζευτούν όλοι μαζί και θα χαζογελάνε.Τον γνωρίζω.Πρώτος αυτός θα σοβαρευτεί.Ύστερα όλοι μαζί.Θα με έχουν ξεχάσει.

Αστράφτει.Χοντρές ψιχάλες ερωτοτροπούν με το σώμα μου.Δεν έχω κουράγιο γι άλλη σκέψη.Τροφή για να τον κάνω εχθρό μου,δεν μου απέμεινε άλλη.

Σε μια μέρα να ποδοπατήσω τα πάντα,μου είναι αδύνατο.

Φεύγω. Στριφογυρνώ γύρω μου.Περιστρέφομαι και φεύγω..Αφήνω την θάλασσα,την βροχή,τα ψιθυρίσματα των νεκρών πίσω μου.

Μακρυά μια κόκκινη λωρίδα φωτός ξεχύνεται στα σπίτια.

Κάτι με περιμένει πίσω από όλο αυτό ,κάτι κρέμεται ,δίχως ντροπή και αυνανίζεται στην σκέψη της προδομένης ανθρωπότητας.Ξεσηκώνομαι και ξεκινώ για να το συναντήσω.Δίχως αυτόν ξεσηκώνομαι,ανηφορίζω.