ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

5.9.11

κάτω από 'μένα

Ακόμα και ο δρόμος,
αποχωρίζεται τα βήματά μου.
Τα γαβγίσματα
στήνονται στην σειρά,
περιμένουν ένα χέρι να τα μαζέψει
να τα χαϊδέψει
ώστε να πάψουν να φέρονται ενοχλητικά.
Ένας ήχος,
παράξενος,
αποκαΐδι της φύσης.
Υποφέρει,
από τα κρεμασμένα μούτρα της.
Από τον χαώδη ενθουσιασμό του.
Φωνάζει ''έλα''
και οι βλεφαρίδες του απλώνονται,
σαν το μοτίβο που αποτυπωμένο,
στολίζει την φλοκάτη στη σοφίτα..
Βότσαλα.
Κύματα.
Το καλοκαίρι γιορτάζει λαθραία.
Ξεμυτίζουν
ατασθαλίες.
Παραδινόμαστε
άφοβοι,
βουβοί,
ξενυχτισμένοι
κερνάμε μπύρες
παγωμένες
στα ναρκισσιστικά μας νιάτα.
Οι μέρες ξαφνικά στένεψαν
Τα σώματα διογκώθηκαν,
αδυνατούν να χωρέσουν στις επιθυμίες.
Τα βιβλία,
παραμένουν θησαυρός,
έστω και δανεισμένα.
Ο χειμώνας διστακτικός,
χτενίζει τα παραθυρόφυλλα.
Κάποιοι τον αποζητούν με μανία,
άλλοι πασαλειμμένοι με δάκρυα τον κλωτσάνε στις αποβάθρες.
Μα αυτός έρχεται.
Κουβαλάει αναμνήσεις και χαμόγελα.
Τα μαγαζιά,
κατεβάζουν τα στόρια.
Ο κόσμος μαζεύεται στις πλατείες,
διψασμένος για αίμα.
Η ησυχία,
τρικλίζει,
αρπάζεται από τις μασχάλες μας.
Μας
ενώνει
ένα
πάθος
δυσανάλογο
με
τις
εποχές.
Μια
αυγή
παρατημένη
από
το
φως
του
αναδυόμενου
ήλιου.

2 σχόλια: