ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

10.3.11

διακριτικές αγκαλιές

Μη ξεμακραίνεις καθώς αποχωρώ

Σκυφτός φορώντας ένα φθαρμένο τζιν,γκριζομάλλης,στεκόταν πάνω στο μνήμα και με μια σφουγγαρίστρα γυάλιζε το σταυρό,καθάριζε το άσπρο μάρμαρο.Δίπλα μια γυναίκα και δυο άντρες σκάλιζαν το χώμα.Τα πεσμένα φύλλα ξεσκίζονταν από τα χέρια τους.Προχωρούσε πλάι μου και μαζί ακολουθούσαμε το μονοπάτι.Δέντρα,σταυροί και ουρανός.Ο ήλιος απειλητικός και εγώ να χαζεύω τις ημερομηνιές θανάτου.Μια γλυκιά νηνεμία.Ένα τροχόσπιτο έξω από το φράχτη και του έπιασα το μπράτσο.Προσπεράσαμε το λόφο,η πόλη -ολόκληρη στα πόδια μας- συνέχιζε να διηγείται τις ιστορίες της.Μια γριά με καφέ ρώσσικο σκούφο φώναξε ''Γεια σου πρίγκιπα!'',στον φούρναρη,αυτός μας κοίταξε γελώντας και απάντησε''Γεια σου,γεια σου!'',μα ίσως αυτή δεν τον άκουσε.Αγόρασα κουλούρι με σταφίδες και αυτός ένα σάντουιτς με μορταδέλα -που μάλλον την λατρεύει-.Το κρύο αχόρταγο να μας καταβροχθίζει ,μα αφάνταστα οικείο να κάνει νάζια στο δέρμα μας.Για λίγο υπήρξαμε ηθοποιοί.Παλιάτσοι μεταμφιεσμένοι με δέρματα ζώων, περιπλανιόμασταν στο σκηνικό ενός δάσους.Τα δάχτυλα μας δεν ήταν δαγκάνες,παρά φτερούγες μαύρων πουλιών,μιμούμενες γλώσσες.Μαθήματα συντονισμού στα μεθυσμένα νιάτα μας.Ενώσεις.Δίπολα πεσμένα σε ξύλινες αίθουσες.Καθόταν δίπλα μου και σχολίαζε.Έβγαζε ήχους σπάνιων πουλιών και εγώ να τον σκουντάω να πάψει πια,μην τύχει και μας σημαδέψει ο άλλος με το λέιζερ του και αρχίσει το κήρυγμα περί αδιαφορίας -αμάθειας μπλα μπλα- των νέων.Ανταλλάξαμε κασκόλ και αυτός φυσούσε τα γάντια μου,κόκκινα όπως ήταν.Έλξεις.Όχι διαμοριακές.Εντάξει ίσως ήμουν υπερβολική.Με τράβηξε -με τοποθέτησε κόντρα στον ήλιο- και έμεινε να κοιτάζει τα μάτια μου -βαθιά-.Τέτοιες στιγμές δεν τον ρωτάς ,''Μα τι κάνεις;Είσαι τρελός;''.Τον αφήνεις στις φαντασιώσεις του.Ας μην σταματήσει ποτέ.Πέμπτη πρωί.Τα κάστρα ,ιπτάμενα πόδια ,να μας ακολουθούν.Σκυλιά μαζεύτηκαν γύρω μας.Άρχισε να γελά με το βλέμμα μου,του ΄δωσα μια δυνατή στη κοιλιά. Βόγκηξε.Ύστερα γέλασα και εγώ.Και συνεχίσαμε..

2 σχόλια: