ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

17.3.11

σταθμοί σύνορα


Κοιτούσαν τις αλυσίδες τυλιγμένοι σε ρόδες.Καθισμένοι σε σκαμνάκια με καμπουριασμένες πλάτες να συζητούν.Τέσσερα μαγαζάκια στη σειρά.Σκουριασμένες αποθήκες με σιδερικά. Αχρησιμοποίητοι κινούμενοι τροχοί κόντρα στον ήλιο,κόντρα στην μούχλα.Τα μάτια τους,μας έλουσαν βιαστικά,κάπως περίεργα γύρισαν στις κουβέντες τους.
Δεν άκουγα τις λέξεις τους,περπατούσα πλάι του.Η μέρα μύριζε Άνοιξη.Φορούσα τη μακρυά φούστα που μια φίλη αποκαλεί διαφανή κόλαση και με λουλούδια καρφιτσωμένα στο παλτό,τον έπρηζα με τρελές ερωτήσεις.Είχα όρεξη να τον εκνευρίσω εκεί στις άκρες του σταθμού.Αυτός είχε γεμίσει το μούσι του με μαργαρίτες και οι περαστικοί έκρυβαν τα χαχανητά τους,κοκκινίζοντας.Η Άνοιξη έσταζε από τα πρόσωπά μας.Λεωφορείο με αριθμό 12 και οι θέσεις πιο ζεστές από ποτέ.Ένας διασκεδαστικός προορισμός στις γωνίες μιας βρόμικης πόλης και αυτοί εκεί,πιο καθαροί από ποτέ,να σε φοβούνται.Μαζί του, πάντα αυτές οι μικρές αναίτιες διαδρομές παραμένουν χωρίς αρχή,χωρίς τέλος,αιωρούνται.
Μονάχα δυο ζευγάρια πόδια που καίνε την άσφαλτο απομένει να δεις και θα μας καταλάβεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου