ασυμβατότητα

Νομίζω πως έφτασε η ώρα να φύγουμε.Με όλα μαζί.Μισά,ξεβαμμένα σπίτια με πράσινους τοίχους,κόκκινα στηρίγματα και αισχρή νεολαία.Τα μαγουλά της,στρογγυλά,για να σκάβεις.Μη χώνεις τα δάκρυα σου,στο στόμα σου,ρουφώντας τα.Φτύστα.Οι μπύρες-άδειες όλες- μια παρέα με εμάς χώρια και εκείνο το μικρό μπορντό πλάσμα να κείτεται σε κουτί μαύρο και περιμένει να το βυζάξεις,να ξεχάσεις.Δεν ξεχνώ,μα συγχωρώ.Ακόμα και αν με ανεβάζεις ηλίθια και αν πιστεύεις πως το να πληγώνεις σημαίνει πληγώνεσαι ,ακόμα και έτσι η αγκαλιά σου γνωρίζει καλά το ''μέσα'' σου.Ας συνεχίσεις να το ξερνάς -με αίμα να χύνεται ολόγυρα κάπου κάπου- αυτό επιστρέφει δριμύτερο ,ελέγχει τα δάχτυλα σου.Ναι είχε ωραία μάτια.Μεγάλα.Λυτρωτικά.Έπαιζε με τα κλειδιά του,αμήχανος.Τραυματισμένος γλάρος,στο δρόμο και το βάφτιζε,με ονόματα θηλυκά.Σε ΄κείνο το μαγαζί πουλούσε κουρδιστά ρολόγια,με δείκτες χοντροκομμένους και λουριά πλαστικά.Ασυμμάζευτη κίνηση σε μια βουβή πόλη.Τουλάχιστον ανέχεται την λύπη σου.Ίσως και την χαρά σου.Ουίσκι με νερό να πιεις ,γέρο!Ουίσκι με νερό.Ακόμα και αν τα σύννεφα τα αποκαλείς ουρανό και το φωτοχημικό νέφος το κοιτάς με θαυμασμό,ακόμα και έτσι ίσως αντιλαμβάνεσαι καλύτερα το μέλλον.Τα πρόσωπα δεν έχουνε σημασία.Δεν διευκρινίζουν τίποτα.Ίσως και να σου ανήκουν όλα αυτά.Να αλλάζεις φύλο σε κάθε γραμμή.Αυτό θα πει <<εσύ>>.