παραμορφώσεις

Στον Π.

Τελευταίο μάθημα.Τελειωμένες επιλογές και νερά να στάζουν στα κεφάλια μας.

Σκυμμένοι και οι δυο.Κρανία ασπίδες.Με μάλλινα πουλόβερ να αναμασάμε τις πληγές των χρόνων που έπονται.

Έβαζες λιποζάν στα χείλη και φιλούσες τα σεντόνια.Τα έβαζες και με τον εαυτό σου,μπροστά σε καθρέφτες.

''Δειλέ।Δειλέ.''

Η παρακμή της νιότης,φωνάζει-σχεδόν ουρλιάζει-.Χωρίζεται σε στρατόπεδα,σηκώνει τα χέρια ανάταση -ψηλά- και μιμείται συνθήματα.Προσπερνάμε.Κουβαλάμε τη νίκη,στις σόλες μας.Ο έρωτας -αγνός- μπλέκεται στα μαλλιά μας.Δεν είναι λέξεις αέρας -μόρια διαλυμένα- .Κυρίως είσαι εσύ και ίσως και ένα εγώ,κρυμμένο στο κασκόλ σου.Μια ψευδαίσθηση τυπωμένη σε ψηφιακές υποσχέσεις.Θα 'θελα να 'χα στόμα.Να σου αράδιαζα τις μεταμφιέσεις μου-αυτές που εσύ δεν παρατηρείς στο σώμα σου- .Στα κόκαλα σου.

Οι διαδρομές μας υπήρξαν πολλές,μα τόσο μικρές.Κοντινοί περιορισμοί γεμάτοι εκπλήξεις।

Πώς μπορείς να κρύβεις τόσα πολλά ,από το ίδιο σου το είδωλο ;

Μυστικά που φυλακίζονται τριγύρω μας και μαχαιρώνουν τις σκιές μας.Τα πλάθουμε.

θα καούμε.

Από τα όνειρα -αυτά τα μικρά πλάσματα- που τρομάζουμε να ζήσουμε τώρα,που τα χώνουμε σε λίστες περιμένοντας σε γωνίες γελώντας...

Ξέρεις άραγε που θα φτάσουν ;

Σε ρωτώ.

Τι σε εμποδίζει στο να με κλέψεις από 'μένα ;

Μια αρπαγή.

Με τους ψιθυριστούς σου φθόγγους κάτω από μαυροφορεμένους κράχτες.

Και ύστερα θα σε πιάσω από το χέρι και θα χαθούμε μαζί στα χιόνια.

Τρέχοντας।Αλήθεια.