γλυκά πρόσωπα

Αργείς να φανείς.Κάπου κάπου -αραιά- σε πετυχαίνω,

σε έντονες στιγμές σου,να ρίχνεις πέτρες στο ποτάμι.

Στέκεσαι -σχεδόν βυθίζεσαι με το νου σου- αχόρταγος,καταπίνεις τα δάχτυλά σου.

Το ποτάμι -όνομα δεν έχει- θολό,παραδίνεται σε μια ανήκουστη έλξη.

Πατάς στα χορταριασμένα βράχια .Παριστάνεις μια μεθυσμένη -ξενυχτισμένη νύχτες- φιγούρα και απαγγέλεις.

Τα λόγια σου κοφτά -σαν βόλοι ενωμένοι-.

Σε είχα ξεχάσει.Ναι είναι αλήθεια.

Το πως έσφιγγες το δέρμα μου,στα δόντια σου,κάτω από χαμηλά μπαλκόνια.

Και ενώ έκραζαν οι νοικοκυρές -ζήλευαν νομίζω- γελούσαμε και τρέχαμε.

Το καλοκαίρι έφυγε και πήρε μαζί του

πράσινα φορέματα και λεκέδες από τα μάγουλα σου..

Οι διαδρομές στα χέρια μου -αδιέξοδες εξαρχής- διαλύθηκαν.

Όλα τα πήρε λοιπόν -τα άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία- .

Μα είναι κοντά δυο χρόνια που μπλέκομαι στις θάλασσες,που ψάχνω στα ποτάμια τις πέτρες σου.