αμνησία

μα αυτή δεν ήταν στον δικό τους αέρα

Δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα.

Στο τραπέζι κομμάτια παζλ

σιγοτραγουδούσαν.

Μια φωνή τρεμόπαιζε

στα παραθυρόφυλλα.

Ξύλινα πατώματα

με χειροποίητα χαλιά

και τηλέφωνα ξεριζωμένα από τοίχους.

Είχε καθίσει στη πολυθρόνα με τα κίτρινα φύλλα

φέρνοντας ολόγυρα της την κουρτίνα,

κοίταζε το συνεργείο αυτοκινήτων στο δρόμο.

Ο ήλιος έπεφτε..

το φως,σαν χειμώνας

παρέσερνε τις σκιές μαζί του.

Σκούρα καστανά τα μαλλιά της,

ανοιχτόχρωμα παιχνίδια

γαζωμένα στη πλάτη της.

Η φίλη της και οι παιδικοί ψίθυροι του τότε

αφημένοι στην ίδια γειτονιά,

στα μπλε κάγκελα

για τις κωλοτούμπες.

Η μεγάλη πόλη

βύθισε τα περιθώρια

και η προσμονή έγινε συνήθεια.

Λιγοστά γράμματα

απότομες αλλαγές

και αυτή να παίζει κρυφτό με την μνήμη της.

Με τις πολυκατοικίες να πολλαπλασιάζονται

σε κάθε τρεμόπαιγμα των βλεφάρων της,

φοβόταν τους σεισμούς.

Τις νύχτες με φώτα αναμμένα

κρυβόταν κάτω από τραπέζια.

Στο σχολείο φορούσε μάσκες

για να κρύβει την χαμένη της παιδικότητα.

Κάθε χρόνο και τα μαλλιά της πιο κοντά

Ψηλά.

Κουρέλια

στοιβαγμένα ανάσκελα

και οι ματιές της να κρέμονται από τα αυτιά τους.

Σκόνες

τα χρόνια.

Υπόκοσμος

τα φιλιά τους..

Άργησε αλλά κατάλαβε.

Ύστερα

Πήρε μαρκαδόρους και έγραφε σε χαρτιά..

''Μην απαρνιέσαι την άγρια μοναξιά σου.

Μονάχα αυτή μπορεί να σε σώσει''