ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

17.9.10

Με ένα λευκό μαντήλι δένω τα μάτια μου

Με ένα λευκό μαντήλι δένω τα μάτια μου.
Εξαντλημένη,ανεβαίνω τις ξύλινες σκάλες.
Αχνιστός καφές χύνεται στις γάμπες μου
και εσύ τρέχεις με πετσέτες να με σκουπίσεις.
Οχι.
Σου ζητώ νερό και σε φαντάζομαι να με κοιτάς με βλέμμμα απορημένο.
Νερό.Πολύ νερό θέλω.
Να γίνουμε ορμητικά ποτάμια,
να βυθίσουμε επιτέλους τα καράβια μας.
Κουβάδες φέρνεις.
Μα δεν φτάνουν.



Με ένα λευκό μαντήλι δένω τα μάτια μου.
Ανοίγω πόρτες.
Σπάω παράθυρα.
Τζάμια στο πάτωμα.
Εξουθενωμένος,πέφτεις στα γόνατα,με αργές κινήσεις τα μαζεύεις.
Ύστερα τα κρύβεις κάτω από τις μασχάλες σου.
Μεγάλα κομμάτια.
Μικρά κομμάτια.
Όλα μαζεμένα εκεί.
Πονάς.
Φαντάζομαι πως γέμισες με αίματα.
Η μπλούζα σου η μπεζ, με την μαύρη τρύπα πάνω δεξιά,έγινε κόκκινη.
Κόκκινη.
<<Μαρέσει πιο πολύ έτσι>> σου λέω
και εσύ συμφωνείς.

Με ένα λευκό μαντήλι δένω τα μάτια ΣΟΥ
και φεύγεις.

4 σχόλια: