άτιμε κόσμε

Ξυπνάω μεσημέρι.Ολόγυρα σπασμένοι καθρέφτες.Όπου και να κοιτάξω,αντικρίζω τις χθεσινές πληγές.Ανέγγιχτες.

Περπατάω.Εύκολο είναι.Τρίζουν τα σίδερα και τα πατώματα και κάθε στερεό σώμα το οποιό ακουμπώ.Ψηλαφίζω διακόπτες.Χώνω τα χέρια μου στις μπρίζες.Στεγνές είναι.
Στο μπαλκόνι τυλίγομαι στα σίδερα.Σύννεφα.Πάλι πεσμένα στο κεφάλι μου.Φωλιές στα μαλλιά μου.

Πουθενά η λέξη ήχος.Τους οικειοποιήθηκες όλους.

Ζωγραφίζω.Έχω καιρό να μουτζουρώσω με λάδια τις κραυγές μου.Να καρφιτσώζω πινέλα στα μάτια μου.Ζωγραφίζω.Ξεσπάω στα χρώματα και βάφω το παρελθόν.

Νυχτώνει.

Παιχνίδια που κρατούσα μικρή,που έκαιγα με τα χέρια μου,τα βλέπω τώρα αραδιασμένα σε κουτιά.Μισώ τα κουτιά.Μισώ κάθε αποθηκευτικό χώρο που φυλακίζει τις στιγμές μου.Κρατάνε το παρελθόν μου,το αφήνουν να σκονίζεται,να διαστρεβλώνεται και ύστερα ξαφνικά,παρουσιάζονται μπροστά μου και μου ζητούν να το βάλω σε τάξη.Πάλι από την αρχή.
Τραβάω τα φώτα από το ταβάνι.Σχίζω χαραμάδες,από πόρτες αραχνιασμένες.Μπουκώνομαι με χώμα.Γεωπόνος είμαι.Τα παω καλά με το χώμα.

Ακόμα δεν ξημερώνει.

Οι κουρτίνες που κατέβασα για να πλύνω ,μια βδομάδα πριν,κείτονται ακόμα στο μπάνιο.Τα πάνε καλά με τους ήχους αυτές,βλέπεις τσαλακώνονται και μαυρίζουν.
Πρέπει να τις πλύνω.Πρώτα όμως πρέπει να πλύνω τις πληγές ,να ρίξω νερό στα χέρια μου και ύστερα βλέπω για τις κουρτίνες.

Τι ώρα είναι;Μα που χάθηκαν τα ρολόγια;Που χάθηκε το τικ τακ,που λίγο καιρό πριν μας ακολουθούσε παρέα;Το πήρες και αυτό μαζί σου;

Στο παράθυρο στέκει η Κρήτη μου.Μου χαμογελάει και μου κάνει νόημα να πλησιάσω.Κρατάω τις ανάσες μου και κατευθύνομαι στο μέρος της.Με δένει σφιχτά,πλησιάζει τα τρια κεφάλια της στα αυτιά μου και ψιθυρίζει ''Κορίτσι μου,τα ρολόγια όλα βρίσκονται καρφιτσωμένα πάνω σου।Μα δεν σε ακούς ;'' Γυρνάω απότομα και την κοιτάω στα έξι μάτια της ''Τι λέει η τρελή!'',σκέφτομαι,μα ξαφνικά θυμάμαι.
Είμαι η φυλακή του χρόνου.Τον κρατάω στα κύτταρα μου και τον κάνω οτι μου γουστάρει.Τον γυρίζω και τον σπρώχνω.Τον τρελαίνω.Ναι μου ΄χες πει πως έτσι χάνω δευτερόλεπτα.Χάνω ουσιαστικές,απειροελάχιστες στιγμές,γεμάτες ζωή.Μα ποιος τις χέζει και αυτές τώρα!Εδώ έχασα εσένα.
Έφυγε και η Κρήτη .Με εγκατέλειψε και αυτή ,σωριασμένη στα παράθυρα.Πήρε τις θάλασσες τις πίσω,ολόμαυρες,από στάχτες.Κάποτε καμάρωνε για τα χρωματιστά μπρατσάκια μου και τώρα με μισεί που την νέκρωσα,που την μαύρισα.

Άτιμο χρώμα το μαύρο.Τα ρουφάει όλα, αφήνει ένα κενό να στέκει αγέρωχο,με ορθάνοιχτα μάτια,να σε τρομοκρατεί.
Άτιμα όλα τα χρώματα.
Άτιμος και εσύ που τα ντύνεσαι(κάθε μέρα και άλλο).
Άτιμη και η μαμά μου,που δεν μου λέει,που έχει κρύψει τα πρώτα τετράδια ορθογραφίας μου.
Άτιμη και εγώ που μένω μωρό και χάνω τον εαυτό μου και δεν παίζω με τον αδελφό μου και καπνίζω και πίνω και σαγαπώ.

Άτιμα όνειρα.