ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

27.9.10

ο ακορντεονίστας


Γυρνάει στους δρόμους.Πάντα φορώντας ένα φαρδύ,μαύρο,κοτλέ παντελόνι,ελαφρώς σκισμένο στις άκρες,κόκκινα αθλητικά,και πουκάμισο ανοιγμένο ψηλά,με κατεβασμένο γιακά.

Αδύνατος,σχεδόν ισχνός.Μάτια γαλάζια με κάτι ολόμαυρες κηλίδες στο βάθος.Βλέμμα χαμένο,ψεύτικα μακιγιαρισμένο.Στόμα λεπτό,αχρησιμοποίητο και πάνω από αυτό θεόρατο στέκει ένα χοντρό μουστάκι,σκούρο γκρι.Τα μαλλιά του μάυρα,σγουρά,μπλεγμένα με αγκάθια.Κάθε μέρα εκεί.Στην ίδια θέση.Στάσιμα.

Κουνιέται παράξενα.Τα πόδια του,τα χέρια του,όλο του το είναι,γεννημένο για έναν σκοπό,για έναν ρυθμο.
Γυρνάει.Κουβαλάει σχήματα και κουβάδες με χρώματα.Τα κρύβει κάτω από το πουκάμισο,εκεί δίπλα σε κλεμμένα φιλιά,γιατί ξέρει πως με λίγη μπογιά αν βάψει έναν τοίχο,σφαίρα αν κάνει την γη,θα κυνηγηθεί και ύστερα αιωνίως θα κυνηγάει.

Περνώντας κάτω από μπαλκόνια,τα χαρακτηριστικά του αίφνης εξαφανίζονται.Αόρατα αφήνονται σε ένα κενό,μετέωρο,που στέκει ανάμεσα σε αυτόν και σε αυστηρά πρόσωπα.

Σε μέρες γιορτινές ή συνήθως Σάββατα,όταν η περασμένη νύχτα,γεμάτη από αναστεναγμούς,αισθάνεται χορτάτη,κάτι κυριές,γύρω στα 50,δειλά δειλά κλέβουν παλιούς ρυθμούς από έρωτες και γιασεμιά και σιγοτραγουδούν,καθώς διώχνουν την σκόνη από την καθημερινότητα ή ξεθάβουν μυστικά ρουφώντας πικρό ζουμί από λευκό φλιτζάνι.
Αυτός ακάθικτος,χωρίς να αντιλαμβάνεται το χορό που στήνει,τους ηθοποιούς που πλάθει,συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα ενός κουβαλητή,ενός κουβαλημένου.
Αυτός,δεν ταράζεται από φωνές.Από άχρηστους φθόγγους.
Γυρνάει.
Καμοιά φορά οι κατηφόρες,φαίνεται να τον τραβάνε,να τον σπρώχνουν,μα υπάρχει παντού,σε κάθε γωνιά,μια θάλασσα να στέκει αμίλητη,αρωγός,δεκανίκι για κάθε του παραπάτημα.

<συνεχίζεται>

2 σχόλια: