Κάποιοι έφυγαν .Κάποιοι έμειναν μονάχοι.
αντίκρυ τους είχαν ριζωμένο τον ήλιο.
να δύει, να ανατέλλει,
να σκορπά τον ίκτερο στα πρόσωπα τους.
ξύλινες ιδιοτροπίες
χωμένες καλά
σε μια άχρονη καθημερινότητα.
παρέμειναν αυτοί
εκεί
υπερήφανοι.
παρέα με καπνό,άγχος,κουτιά γεμάτα καφεΐνη,αναστάτωση,απορία,χάος.
τις νύχτες άναβαν κεριά γιατί φεγγάρι δεν υπήρχε.
ρουφούσαν κονιάκ.
μια στάλα στον ουρανίσκο τους,γιατί κάτι έλειπε.
και η πρωινή δροσιά,
η ομίχλη της νοτισμένης νύχτας που ξεχάστηκε καθώς οι πρώτες ηλιαχτίδες ξεπρόβαλαν,
τους έβρισκε να αιωρούνται
σαν βομβίνοι,
να λεκιάζονται από την γύρη
των λουλουδιών στο βάζο.
ίσως άλλοτε να ρουφούσαν το νέκταρ
ίσως απλά να τα κοίταζαν,περιμένοντας.
Την επιστροφή.
Την συντροφιά.
τα χαμόγελα της ζεστασίας.
τον γυρισμό της απουσίας τους.
Τους άλλους περιμένοντας..
γιατί κανείς δεν έφυγε για να μην γυρίσει..
γιατί κανείς δεν έφυγε για να μην γυρίσει..
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο ωραίο...
μας έλειψες ελία..
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήπανέμορφο. το λατρεύω. δε ξέρω-
ΑπάντησηΔιαγραφήκάποτε κάπου ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκανείς ,μα κανείς.μιλάω εκ πείρας.
και εμένα μου λείψανε οι αναρτησούλες και όλα τα συναφή.
ταξιδιώτη
σε ευχαριστώ για το ΄΄ταξίδι΄΄ σου στο ιστολόγιό μου..
καλή συνέχεια με πολλά χαμόγελα :)
Περιμένοντας την επιστροφή της απουσίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφε μας συχνότερα Ελία!
Καλό σου βράδυ...