και χάζευε τα χάρτινα πουλιά πέρα στη στεριά,

το απέραντο γαλάζιο να εσωκλειει κομμάτια γης

σαν μια τόσο δα μικρή ύπαρξη που ήταν,χάζευε

την αθωότητα να επιπλέει σε αφρισμένα μαξιλάρια αλμύρας.

κι ο αέρας απλωνόταν πάνω στο άσπρο του μπλουζάκι,

και έμοιαζε ,θαρρείς σαν να αποχαιρετούσε 

-έτσι που κάλπαζε πάνω στο μικρό του σώμα-

το παιδί που κάποτε υπήρξε.

σαν να κρυφοκοίταζε για στερνή φορά,έμοιαζε,

την αγνότητα που τον χαρακτήριζε να φλερτάρει με φτερά γλάρων ..

και αποτραβώντας ύστερα το βλέμμα του από τα δυο πελώρια μάτια

με κοίταξε καμαρωτός και έφυγε ,κατεβαίνοντας δυο δυο τα σκαλιά..

είχε ήδη αρχίσει να βιάζεται να μεγαλώσει