Κρέμομαι από μια κλωστή
σαν μαριονέτα αιωρούμαι.
αμέθυστη,κατάκοπη.
έχω σκορπίσει το μυαλό μου ,
σε χάρτινες κούτες,
κολλάω τα γραμματόσημα.
τα αποστέλνω σε ψεύτικους εχθρούς,
και λυπημένους εραστές της νύχτας.
παράξενος καιρός.
κάτι με συν-θλίβει.
δεν είναι η θέα των σπιτιών
μήτε οι γωνίες του δάσους που φλερτάρουν με τον λήθαργο.
είναι κάτι αλλιώτικο,
υπόκωφο και θορυβώδες συνάμα.
βαθύ,αχόρταγο
με κατακαίει.
είναι η όψη μια άλλης αυγής που πλάγιασε στους ώμους μου,
είναι οι στάλες της βροχής που απαριθμούσα -καθώς βουλιάζαμε στο στρώμα σου-,

είναι....