Σήμερα,λόχος ανθρώπων κολύμπησε στα ανοιχτά.Αναδύθηκαν φύκια και όστρακα,Κρύφτηκαν οι πληγές
και τα ρατσιστικά συνθήματα στάθηκαν απόμερα.
Αλάτι έσταζε το δέρμα τους.Τα μάτια τους γέμισαν κουκκίδες άμμου και κοχύλια,μα συνεχίζουν να πλέουν ανίκητοι..
Ποια είμαι εγώ άραγε,για να σ' αλλάξω ;
Το πέπλο σου ραμμένο με το κορμί σου,σχηματίζοντας χάρτες στο στήθος σου,στέκει απομονωμένο.
Κανένας τρόπος για να το διαπεράσω.
Κανένα απόμερο μονοπάτι για να αγγίξω τον κρυμμένο σου εαυτό.
Και όμως συνεχίζεις να προσποιήσαι πως μου ανήκεις.
Πως πάντα θα διαστέλλεις τις κόρες σου με ενδιαφέρον και μανία προς το μέρος μου.
-
πιστεύω πως όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου