τον φίλησε στο μάγουλο....

Μύριζε η αναπνοή του

σαπισμένα ροδοπέταλα,

καθώς την έσερνε

από τα μαλλιά.

Το χώμα είχε γίνει

σεντόνι,

με αποτυπωμένο το κορμί της.

Λίγη ησυχία.

Καλό κρασί

από τα ψηλά βουνά

με τα μοναστήρια

και μια κόλλα άγραφη,

έτοιμη να ρουφήξει το κάρβουνο.

Είχε χάσει χρόνια

ίσως και αιώνες

περιμένοντας.

Οι εκδότες,

τον είχανε ξεχάσει.

Το κοινό αρχικά αναγνωρίζοντας τον,

μετέπειτα νοσταλγώντας τον.

Οι συνάδελφοι εξαρχής τον

είχανε αγνοήσει.

Ένα τραπεζάκι με μισοάδεια ποτήρια.

Μια μουσική βγαλμένη από καζάνια.

Το κάρβουνο

έλιωνε .

Τα δάχτυλα του αδύναμα λάστιχα.

Κάλπικη σφεντόνα.

Τον είχε παρατήσει η μελωδία

της άρπας της.

Η αιθέρια μούσα του ,

τον είχε απατήσει.

Οι καλόγεροι πάλευαν με κοριούς,

καθώς αυτός έσερνε τα υλικά της τελετής του.

Ναι ίσως είχαν περάσει στιγμές,

μονάχα με την θύμηση της.

Μα τώρα έστεκε χάμω.

Αυτή.

Αυτοπροσώπως.

Η έμπνευση.