ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

25.7.11

τώρα

Εντάξει δεν γράφω πια.Δεν γράφομαι επίσης.
Εγκλωβίζω στιγμές -ικανές να σε γεμίσουν με περισσευούμενα χαμόγελα-,τις σφίγγω λιγάκι με τα άκρα μου,τις χαϊδεύω στα κρυφά τους σημεία,μα αυτές έπειτα αντί να σταυρώσουν τα πόδια,να κατεβάσουν το κεφάλι και να απλώσουν τις παλάμες τους στα χαρτιά μου,χαζογελάνε με το βλέμμα μου και το σκάνε υπό την επήρεια ενός ανόητου χορού.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει.Οι οργασμοί προσφέρονται απλόχερα και εμείς τους καλοδεχόμαστε φωσφορίζοντας στα σκοτεινά.
Εγώ ,πιο ευτυχισμένη από ποτέ,ξοδεύομαι,γίνομαι παιδί,μεγαλώνω μαζί του.
Κερδίζω τετραγωνάκια από το σώμα του.
Σχισμές από το στόμα του.
Μετατρέπομαι σε παραμύθι,στο σπίτι του,δίπλα στο δάσος,με τα σεντόνια , τα λουλούδια , τα ινδικά χαλιά ολόγυρα και τα βάζα να ακροβατούν πάνω από τα κεφάλια μας.Με αυτόν να λαμπυρίζει πάνω στο πιάνο και εσύ να θες να γίνεις μια νότα ΄΄ρε΄΄,μέρος μια συγχορδίας,να σε χαϊδέψει με τα δάχτυλά του και ύστερα να κοιτάξει από το μαύρο λουστρίνι έπιπλο ,να γυρίζει αργά να σε ρωτήσει -Τι έχεις;
Να τον κοιτάζεις.Να σκέφτεσαι τι να απαντήσεις ύστερα από ένα τέτοιο ταξίδι,τι να του πεις για να ηρεμήσεις,να πάψει να φοβάται ,να μελαγχολεί.
Συνέχισε να παίζεις.Να ξεσηκώνεις τα πλήκτρα,μαζί και ΄μένα,να μην ξεχνάς.
Δεν λες τίποτα.Ξαπλώνεις στο δροσερό μαξιλάρι και αυτός πλαγιάζει πλάι σου,σε ταΐζει ροδάκινο ,μασουλάει κριτσίνια ,που τυχαία(;) βρέθηκαν ανάμεσα στους μηρούς σου..
Κάποτε οι ιστορίες μου, ήταν αταίριαστες περιπλανήσεις σε χιλιοπερπατημένους δρόμους.'Ηταν ή ένταση μιας απόκρυφης ανωνυμίας,λουσμένη με μια ψευδή όψη ενός νέου ξεκινήματος.Ενός ξεκινήματος ,ακαθόριστου,εξ αρχής παραδομένου στα χέρια άλλων.Οι ιστορίες εκείνες με ήρωες αλκοολικούς και γόπες παρατημένες σε τσέπες αποτυχημένων,έχουν σκορπίζει στα κουτιά.Οι πρωταγωνιστές,παράτησαν τους ρόλους τους και κλείστηκαν σε ιδρύματα,.Οι δε άλλοι,χωρίς ταυτότητα,ίσως και να ξέθαψαν τον παλιό τους εαυτό,να ντύθηκαν με τα καλά τους και να αποχωρίστηκαν κακές συνήθειες.
Η αλήθεια είναι οτι και οι ίδιοι κουράστηκαν.Αδιαφόρησαν.Απομυθοποιήθηκαν.

Θα ΄θελα να γύριζα στις αποβάθρες ,με τον χρόνο διαφορετικό μέσα και έξω,να αναζητώ νέους ήρωες,νέες εικόνες,νέα ξενύχτια.Ίσως..

Μα είμαι μικρή ακόμα,και μοιάζω μικρότερη,μαζί του διαστέλλομαι, πληθύνομαι,μαθαίνω να σφυρίζω ,να γελώ,να ποζάρω με φυσικότητα.Μαζί του τραντάζομαι,τσιρίζω,παθιάζομαι.Ερωτεύομαι.

Είναι νωρίς λοιπόν ακόμα,να βυθιστώ στη σιωπή της μελάνης μου.Στη σκόνη μιας τεχνητής μοναξιάς.
Επιλέγω την νεότητα.Τις ανάσες του.Τους μετρημένους του θυμούς.Τα αθώα του βλέμματα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου