ξεχασμένο απόγευμα

ζητούν αγνότητα

μα ερεθίζονται στη σκέψη της κομμένης σάρκας.

στα όνειρά τους τα υγρά λούζουν πρόσωπα

σπαράζοντας από ηδονή

και τα χέρια

μετατρέπονται σε δαγκάνες

σε τεχνητές μηχανές

ευχαρίστησης.

...

Αυτός γυρνούσε στις αμμουδιές

και ξεκουραζόταν σε εσοχές βράχων.

τα χείλη του δεν είχαν αγγίξει βουνά

τα μάτια του τρεμόπαιζαν μπροστά της.

είχε πλάσει μια φωτεινή πλαγιά,

χρωματίζοντας λιακάδες και ενώνοντας τες με το δέρμα της.

μα ήταν μεγάλος με όψη παιδική

και εμπειρίες φανταστικές

και αυτή

ένας γίγαντας

μια καλοκαιρινή μπόρα

κάκτος στο σχήμα των μαλλιών του,

άλλαξε μεριά,

ισοπέδωσε μυαλά

για να υπάρξει εκεί

δίπλα σε μια πασχαλιά

ανάμεσα σε πιεσμένους ήλιους,

πάνω του

λερωμένη από δάκρυα

στοιχειωμένη από το αύριο

ενέπνεε και ενέπνεε

μα δεν αρκούσε αυτό.

μια εισπνοή του ζητούσε

ένα φύσημα

μια ρουφηξιά.

Αυτός

πρόδωσε το κορμί της

αγάπησε το κορμί του

πόθησε τη βρομιά τους

Αυτή,

αυτή έμεινε αυτή.

Αυτός έγινες ένας άλλος,

ένας ξένος.