Στην Χ. την ξανθιά

ξυπνώντας κραύγασες σαν το πουλί

κι έπεσες δίχως τέλος,σπασμένη και άσπρη,

από ΄σενα δεν απόμεινε παρά η κραυγή σου,

κι ύστερα από αιώνες να με πάλι

βήχοντας και με όραση κακή,ανασκαλεύοντας

παλιές φωτογραφίες:

δεν υπάρχει κανείς,δεν είσαι κανείς

Οκτάβιο Παζ

Το καλοκαιρινό μας τραίνο,μας περιμένει στη γωνία.

Αφουγκράσου τα γέλια του τότε,τις πνιχτές κραυγές μας.

Διαχωρισμένοι κύκλοι και εμείς στο κέντρο.

Ήταν το πρώτο μας ταξίδι.

Τα πρώτα ενήλικα τεχνάσματα.

Στεκόμασταν αποπροσανατολισμένοι

και εγώ σου φώναζα και εσυ μούτρωνες

και είχε μέσα έξω παντού μια ζέστη αφόρητη.

Γυρνούσαμε στάζοντας με τα μικρά τσαντάκια μας

και πίναμε παγωμένο τσάι και καυτό ρακόμελο.

Αυτό ήταν το σημείο που τελείωνε ο κόσμος,

η αρχή η δική μας.

Γι'αυτο και μόνο στάσου στο τώρα

μ 'ανοιχτό στόμα

και χέρια διάπλατα στον ουρανό.

Τι φοβάσαι;

Γιατί κλαις;

Έχεις απόθεμα παρηγοριάς

και το κουβαλάς μέσα σου.

Εεε μικρή,άμυαλη και αργοπορημένη!

Έχεις τα πάντα αρκεί να μου τα ζητήσεις.

γιατί για ΄σενα

ακόμα και στην αυτοκαταστροφή σου

συμμετέχω.

#1 κάθε φορά που βλέπω αυτό

σκέφτομαι να το κανω μετονομασία σε '' αχ καλέ η χριστίνααα!! '' και ύστερα να αλλάξω τον παρελθοντικό χρόνο σε καθημερινό..

δεν ξέρω ίσως τελικά να είναι και το στυλ που λέει ο σφολιάτας(κορές για όσους δεν κατάλαβαν.μοχοχ) οτι έχεις όταν αργείς , που ακόμα δεν σε έχουνε βρει διαμελισμένη στα χωράφια >.<