τζιν

στον Ν

Τι μπορεί να μας συμβεί ;

Ένας παράνομος έρωτας ξέσπασε.
αναδύθηκε στην αγκαλιά  μου,
ξαπόστασε.
Μας έκλεψε ανάσες.
Μας χαμογέλασε πικρά
και εξαφανίστηκε,γοργά.
Ύλη δεν άφησε πίσω του,
μήτε σημάδια,
μονάχα ένα φουλάρι βυσσινί
και ένα χαμένο ασημένιο σκουλαρίκι,
κάπου χάμω στη γη.

Με ένα προσωπάκι γλυκό,ολοκάθαρο,

ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου.

Πήρε τη θέση του πάνω στο κορμί μου.

Ενωθήκαμε στον ύπνο μας.

Τα άκρα μας μπλέχτηκαν,

οι βαριές ανάσες μας γέννησαν ρυθμό.

Έκανε θορύβους με τα χείλη του,

καθώς εγώ του χάιδευα,τα μάυρα του,

τα ανάκατα,

μαλλιά.

Μικρά ματάκια,

τοσοδούλικα,

είχε

και εγώ χείλια μουδιασμένα και απαλά.

Την αυγή με πέτυχε,

να σχεδιάζω λιμνούλες στα στήθη του.

Με φίλησε με ένα νεύμα του,

με έσπειρε βαθιά 

μέσα στις ρίζες του

και φύτρωσα και μέλωσα.

Αποκοιμήθηκα ,

αν και έξω ένας ήλιος,

θρασύς,

θέριζε τα παραθυρόφυλλα..

αν και αυτός με απορία κοίταζε 

τις αποχρώσεις στα κλειστά βλέφαρά μου.

γι αυτό το πρωινό που άλλο δεν θα υπάρξει,

θα γράφω για ΄σενα ,

με ένα κομμάτι πορτοκάλι στα χέρια..