ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

9.9.12

ατομικά σύνολα

Είναι η σκέψη μου που ποθεί τις πιο καυτές σου ανάσες.
Ίσως γιατί αυτές είναι και οι πιο μαρτυρικές.

θέλω να μου πεις γι αυτά τα μικρά μυστικά των σκιών που μονάχα εσύ γνωρίζεις

Να ξέρες πως μου λείπει ο Χειμώνας,
χωμένος μέσ'την αγκαλιά σου.
Οι τρελαμένες σου κινήσεις και οι ματιές σου οι θολές.
Τα χέρια μας,λευκά σεντόνια.
Το πουκάμισο σου,λαδί.
Σε αναζητούσα με ένα καράβι καρφωμένο στη ράχη.
Τα καραβόπανα του,ξεσχισμένα.
Οι σπόροι που μαζεύαμε κρέμονται από το λαιμό μου,γύρω,
είναι αυτοί ίσως που με σπρώχνουν στις λακκούβες της ασφάλτου.
-Ένα φεγγάρι και ένα μαυρισμένο τοίχος.
Τα φουγάρα μάθανε και κάνουνε σωστά τη δουλεία τους.
Εμείς τι περιμένουμε ;
Τι σμήνος ανθρώπων ξεχύνεται από τα παράθυρα !
Δεν μας κρατούν οι στέγες.
Τα πάρκα ερήμωσαν.
Γεμίσαμε γκρίζα άμμο και άοσμες συνήθειες.
Οι αισθήσεις μας προκαλούν την μοίρα.-
Λαχταρώ τα κομμάτια σου,
τα ανείπωτα.
Τα ακροδάχτυλα σου να πιέζουν το μήλο μου.
Με ένα φλιτζάνι βραστό νερό,
και ένα ελαφρύ πλατάγισμα,
θα σε περιμένω να ρίξεις τα βότανα.
Ας είναι,
το συκώτι μου θα το αντέξει.

ξέρεις θα περιμένω
σε αυτό το ξύλινο τραπέζι,
φορώντας τη μάσκα
 της γυναίκας που ερωτεύτηκες.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου