πομπή

Και θα γυρίσει και θα με δει να στέκομαι στο ημίφως,

με τα χέρια σταυρωμένα στα γόνατα

και μάτια στυλωμένα στην γκαζιέρα.

Απελευθερωμένη θα με δει,

αποδεσμευμένη από κάθε τι που τον θυμίζει.

Θα αισθανθεί ένοχος,

ολότελα κουρασμένος,

χυδαίος.

Και εγώ θα σβήσω τη φωτιά,

με μια αέρινη κίνηση,

θα ξαποστάσω σιμά του,

θα κουλουριάσω το μαυρισμένο σώμα μου.

Το κρανίο μου τώρα φαντάζει ξεχαρβαλωμένο,

σαν την κιθάρα στη ζωγραφιά που στέκει κρεμασμένη.

Χουφτώνει τις πατούσες μου,

θαρρείς και τις ζυγίζει.

Τα στόματα μας στεγνά,

τα χείλη μας πικρά.

Ίσως και οι δυο πρωτύτερα να καπνίζαμε,μονάχοι.

Άλλωστε ο καπνός δεν μας ένωσε ποτέ,

μονάχα η ανάσα μας,

μαρτυρούσε την άσχημη αυτή συνήθειά μας.

Μαβιά τα χρώματα του ουρανού,

κάτι πουλιά κράζουν πέρα

΄΄Κουράστηκα να φεύγεις΄΄,λέω

Η πόρτα κλείνει.

Ίσως δεν ακούστηκα στην όλη βουβαμάρα.

Και κοίταξα στο δρόμο,

κάτι να ιδώ.

Μα είχε σκοτάδι ,μουντό,

αποπνικτικό

και ήταν καιρός πια

που ΄χαν πάψει τα μάτια του να γυαλίζουν.