γύριζα

από τον ίδιο δρόμο που κάποτε σε είχα σπρώξει και έπειτα σωριάστηκα στα μπράτσα σου.

Έτρωγες ξηρούς καρπούς,μου φώναζες να μην δακρύσω.

Τα λεωφορεία αρνούνται να κλείσουν τις πόρτες τους.Ο αέρας τους σε λυγίζει.

Έχω γίνει μια μάζα τεντωμένων σχοινιών.

Με ακουμπάς και λικνίζομαι.

Μου χαμογελάς και ταλαντώνομαι.

Είχα λησμονήσει τον έρωτά σου.

Με απαρνήθηκε η μνήμη μου και σε έθαψε.

Έρεψα.

Ο βήχας μου δεν σιωπά.

Τα αγκομαχητά μας μονάχα ξενιτεύονται.

Ήσουν χλωμός ,

οτι πιο απλό είχε αγκιστρωθεί στη σάρκα μου.Μακρυά από χρώματα και αρώματα,

στεκόσουν εμπρός μου,

και φτερούγιζες.

Ίσως στα δέντρα να ναι η φωλιά σου.

Ξέρω.. οι τελείες επιτείνουν την μοναξιά

και οι παύσεις με αρρωσταίνουν..

μα ναυάγησα ,

με ζώνουνε νευρώσεις,

γνωρίζεις ;

Ξεχνάω μικρή μου,όλο και ξεχνάω.