γαλάζια δάχτυλα

Ανοίγω το παράθυρο που πριν λίγο κοιτούσες απωρημένος.Ο αέρας ουρλιάζει και χτυπάει στις πόρτες.
Ακούω κουδουνίσματα,ξεκουρδισμένα έγχορδα καταλαμβάνουν τα αυτιά μου.
Έγχορδα.Έγχορδα.
Στο μέσα δωμάτιο,εκείνο το οποίο αποκαλείς,μιούζικ ρούμ,επικρατεί μια ανεξήγητη ηρεμία.Οι τρανταγμοί και η ποιήση που άλλοτε γλιστρούσαν από τις χαραμάδρες,τώρα μπερδεύονται με τα μόρια του αέρα,χαμένα.
Κλείνω τα μάτια δειλά.
Αφουγκράζομαι τους ήχους σου,τα κουρδισματά σου.
Αισθάνομαι τα δάχτυλα του αριστερού χεριού σου να γλιστρούν στα τάστα και τα άλλα του δεξιού να κρατούν με αέρινη σιγουριά το δοξάρι.


Τα δαχτυλά σου.
Λεπτά,αλυσοδένουν χορδές και πνίγονται σε λασπωμένα νερά.
Τσακίζουν το ξύλο,με τον τρελό χορό τους.
Απαριθμούν τις σχισμές από τους τοίχους καθώς ξεριζώνονται από μια μελωδία άκρως αποκρουστική.
Τα δαχτυλά σου.
Αρρωστημένα.
Μαγνητίζομαι σε αυτά.
Μεθάω από τη χλωμάδα τους.
Τα δαχτυλά σου.
Μακρυά, κατρακυλούν στις σκάλες.
Καταφύγιο.
Με μολύνουν στο πέρασμα τους.
Τα δαχτυλά σου.
Σβήνουν τα σύννεφα.
Σβήνουν εμένα.

Μελωδιές θέλω.Μελωδίες πλασμένες από 'σενα.
Φωνές.
Και ύστερα σιωπές.Πολλές σιωπές,βυθισμένες στον αγαπημένο σου στίχο,αυτόν του ποιητή των θαλασσών,που κάθε βράδυ ξεχύνεις στα σεντόνια.

<< θεέ μου!Έχω μιαν άκακη,μια παιδική καρδιά,αλλά πολύ έχω πλανηθεί,κι έχω πολύ αμαρτήσει>>