θέλω πίσω τον πρώτο μου καιρό

Διάβαζες τις ιστορίες του Σέργιο,

ώρες ολόκληρες και απανωτές,

εκνευρισμένη.

Τις νύχτες έβλεπα ,

πως έπαιζα κρυφτό,

με τα στήθη σου.

Σε ένιωθα διαρκώς εξαρτημένη

και εσύ συνέχεια με έδιωχνες.

Χυνόμουν στα σπλάχνα σου,

σαν νεογέννητο ορφανό,

κουνούσα το κεφαλάκι μου,

και σε έγλυφα.

Μοιάζαμε,έτσι ενωμένοι καθώς ήμασταν,

με το σημείο εκκίνησης,

της πτήσης ενός πουλιού.

Ενός γλάρου ίσως..

Διασχίζαμε τις αποστάσεις,

σαν κύμα να ήμασταν.

Ένα μικρό,αθώο κυματάκι.

Ξαποσταίναμε στη σκάλα του σπιτιού σου,

-σέρναμε νοτιάδες-

και έξω ο ουρανός αγέλαστος,αχόρταγος,

έχασκε θολωμένος.

Δίχως σύμπαν ζούσαμε,

δίχως ραγίσματα.

και η σκόνη που ατένιζε μακριά,πέρα,

σαν Άνοιξη έμοιαζε

και ορμητικά χωνόταν σε χαμόγελα,

τριανταφυλλένια.

* ο τίτλος είναι κλεμμένος από μια φράση του Κώστα Χρηστίδη, 

από το βιβλίο του ''Κι αντί για κύματα μετράς την άμμο''