Έχω χάσει τις σκιές μου,σου λέω.
Τα βήματά μου πηγάζουν από δυνάμεις ξένων.
Στηρίζομαι σε αρρενωπούς ώμους
και διασχίζω διαβάσεις,
ενώ παρατηρώ το μουσάτο τους κρανίο
να τρίβεται,
με χάρη έμπειρη,
στο λαιμό μου.
Τους αφήνω στα πεζοδρόμια να στέκονται,
να μάχονται τους χαιρετισμούς μου.
Σκουπίζω το σώμα μου με τα ρούχα τους
και αλλάζω στενά,
στενά,στενά.
Αφοπλίζομαι με δίχτυα από σπάγκο
και διασχίζω εξέδρες θεάτρων.
Ψάχνω τους χαμένους μου ήρωες,
μέσα σε καμαρίνια ψωνισμένων,
νεκρόφιλων ηθοποιών.
Αναζητούν την δόση εκείνη
που θα με θανατώσει,
για να στήσουν την κωμωδία τους,
να διασκεδάσουν το κοινό.
Με όρια και διαγράμματα φλερτάρω,
ύστερα μου ψιθυρίζουν με πάθος
πως είμαι αθώα,μα τρελή.
Τέτοιο ρόλο μου πρόσφεραν
και εγώ τον μετάλλαξα.
Επέφερα αλλαγή στον γενετικό του κώδικα.
Σε επανέφερα και εσένα ,
αλλά πλέον
ως έναν δειλό και αδέξιο πρωταγωνιστή της
μοίρας μου.
Με ζάλισα,για μια τελευταία φορά αλήθεια,
με ουσίες με κύριο συστατικό το σάλιο σου.
Ντύθηκα,για μια τελευταία φορά αλήθεια,
με την επιδερμίδα της έκδυσής σου.
Άλλαξα στάδιο έπειτα.
Προνύμφη-νύμφη-ακμαίο.
Βρίσκομαι στο τελευταίο.
Κατέστρεψα τα δεκανίκια.
Με εξέλιξα.
και συνεχίζω,
μέχρι εσύ με το μικρό σου δαχτυλάκι και ένα σακίδιο στραβά δεμένο
να σταματήσεις τη γελοία αυτή παράσταση μου.
και αυτή τη φορά
τίποτα δεν θα είναι αλήθεια.
