τζιν

στον Ν

Τι μπορεί να μας συμβεί ;

Ένας παράνομος έρωτας ξέσπασε.
αναδύθηκε στην αγκαλιά  μου,
ξαπόστασε.
Μας έκλεψε ανάσες.
Μας χαμογέλασε πικρά
και εξαφανίστηκε,γοργά.
Ύλη δεν άφησε πίσω του,
μήτε σημάδια,
μονάχα ένα φουλάρι βυσσινί
και ένα χαμένο ασημένιο σκουλαρίκι,
κάπου χάμω στη γη.

Με ένα προσωπάκι γλυκό,ολοκάθαρο,

ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου.

Πήρε τη θέση του πάνω στο κορμί μου.

Ενωθήκαμε στον ύπνο μας.

Τα άκρα μας μπλέχτηκαν,

οι βαριές ανάσες μας γέννησαν ρυθμό.

Έκανε θορύβους με τα χείλη του,

καθώς εγώ του χάιδευα,τα μάυρα του,

τα ανάκατα,

μαλλιά.

Μικρά ματάκια,

τοσοδούλικα,

είχε

και εγώ χείλια μουδιασμένα και απαλά.

Την αυγή με πέτυχε,

να σχεδιάζω λιμνούλες στα στήθη του.

Με φίλησε με ένα νεύμα του,

με έσπειρε βαθιά 

μέσα στις ρίζες του

και φύτρωσα και μέλωσα.

Αποκοιμήθηκα ,

αν και έξω ένας ήλιος,

θρασύς,

θέριζε τα παραθυρόφυλλα..

αν και αυτός με απορία κοίταζε 

τις αποχρώσεις στα κλειστά βλέφαρά μου.

γι αυτό το πρωινό που άλλο δεν θα υπάρξει,

θα γράφω για ΄σενα ,

με ένα κομμάτι πορτοκάλι στα χέρια..

έ(ρωτάς) ;

-Ατενίζω το σκοτάδι.

-Να σε πάω στο λιμάνι μου ;

-Γνωρίζω πως να χάνομαι και δίχως την αλμύρα σου.

-Να λιώσω για ΄σενα ;

-Έλα και πιάσε με από το λαιμό. Πνίξε με.

-Να σε χαϊδέψω θέλω.

Τη φωνή σου,

την τραχεία.

την μουλιασμένη από τα δάκρυα των ημερών. 

Με απαλές,μεθοδικές κινήσεις να σπαταλήσω τις ώρες μου,

αγγίζοντας τις υγρές χορδές σου.

Να πάλλονται αυτές,να σχηματίζουν οντότητες.

Ουρανούς να σχηματίζουν.

-Ουρανούς δεν έχω.Μονάχα θάλασσες και ηλιοκαμένες προβλήτες.

-Κατοίκησε με στο δάσος σου.Κάλυψε με, με το σώμα σου.

-Δεν έχω δάση.Τα χάρισα όλα.Τα πέταξα.

-Και από αναπνοές πως είσαι ;

-Μήτε από αυτές έχω.

Οι αναπνοές μου αδυνατούσαν να ταξιδέψουν

,ζήλευαν τη θάλασσα μου.

Τις αποχωρίστηκα λοιπόν.

Πλέον.Δεν μου ανήκει κανείς.

τρεις νύχτες

Ανοίγω τα χαρτιά μου.
Το αποφάσισα.
Γυρίζω πίσω.

Σαν σκουλήκι που το ξέρασε ο αλλοπρόσαλλος καιρός του Οκτώβρη,
σέρνομαι στους τοίχους,
πίσω από τα καρτ ποστάλ που μου χάριζες.
Αντιστρέφω τους ρόλους μας
Ο χρόνος σαν να κατρακύλησε στους δρόμους που χάραξε ο εγωισμός μας.
Δεν έχει σημασία πια.

( ''Πόσο άγρια με φίλησες!'',θα σου έλεγε ύστερα αυτή.

και εσύ αναψοκοκκινισμένος,φλύαρος,υπερήφανος για το κατόρθωμα σου,

θα ανέβαινες τις ανηφόρες-μας- χοροπηδώντας.

και θα έσταζε ένα φεγγάρι εκεί ψηλά,θηρίο παλαβό.)

Τελευταία ξυπνώ,με ένα συναίσθημα στραβό.
Εξαντλημένη σέρνομαι ως τον καθρέφτη και τσιμπώ τα μάγουλά μου.
Το πρόσωπό μου διαρκώς μεταλλάσσεται.
Είναι ώρες που νομίζω πως συνειδητά αλλάζω δέρμα.
Συνάμα και εκφράσεις και νεύματα.
Η Παρανοϊκή,εγώ.
Μου λένε πως στον ύπνο μου φωνάζω το όνομά σου.
Δεν τους πιστεύω.
Δεν γνωρίζω κανέναν με αυτό το όνομα.
Απογυμνωμένη είμαι από κάθε είδους όνειρο ή εφιάλτη,
ούτε σημάδι από την παρουσία σου τριγύρω.
Μονάχα δροσούλες ξαποσταίνουν στο μαξιλάρι μου
και χαμόγελα γκρεμισμένα,λησμονημένα.

Ξέρεις διαβήκαμε σύνορα.
Μου κρατούσες το χέρι σφιχτά λες και γνώριζες τι ήσουν ικανός να μου κάνεις.
Συρματοπλέγματα στάθηκαν εμπόδια στη φυγή μας.
Νότιες χώρες και τετράγωνα με θέα την πόλη.
Δικαιολογίες πολλές,
αμέτρητες.
Μα επιτέλους γύρισα στην πατρίδα μου και
ξέρεις
είμαι έτοιμη να σου επιστρέψω
 όλα τα ταξίδια που μου έταξες.
Δεν με φοβίζουν πια.

στόχος

άμα θελήσεις στόχευσε με

Και αν ποτέ σε ρωτήσουν

τι έκανα τις νύχτες ,

όταν το σώμα μου

μαζευόταν στην άκρη του κρεβατιού,

να τους πεις 
πως μετρούσα την ευτυχία μου,

με τα δάχτυλα.